Στην χώρα των τεράτων

Μη μιλάς. Στην γλώσσα σου βρίσκονται ξυράφια και στα μάτια σου βελόνες. Μην κοιτάς. Ήρθα να σε πάω σε ένα ταξίδι στο μυαλο σου και όταν φτάσουμε εκεί θα με δεις και θα με ακούσεις σαν να με ήξερες από πάντα. Προσεχε τα βήματα σου. Τα σκαλοπάτια τα 'φτιαξε κάποιος που του άρεσαν οι φάρσες και κάθε δεύτερο βήμα σε πάει στο πρώτο.

Δεν θα φύγεις. Το όνομα σου δεν ήτανε ποτέ Αλίκη και δεν είναι ρολόι αυτο που ακούς αλλά η καρδιά σου. Μη δοκιμάσεις βουτιά στο κενό. Σου είπα δεν είσαι σε όνειρο. Η μυρωδιά; Όχι δεν είναι σήψη. Η σαπίλα βρίσκεται εκεί έξω. Εδώ υπάρχουν μόνο σκιές αυτών που άφησες. Φτάσαμε. Προχώρα.



Σιωπή.





Και δεν ακούς, δεν νιώθεις, δεν βλέπεις, δεν αισθάνεσαι. Γυμνός μες στην γύμνια σου ευάλωτος και χαμένος. Πως νιώθεις? Σε ξεγύμνωσαν απ όλα αυτά που έχεις για να βαζεις τον κόσμο σε τάξη, να τα φέρνεις όλα στα μέτρα σου σαν να προσπα8είς να χορέσεις μες τις χούφτες σου το σύμπαν με όλα του τα αστέρια. Τώρα που είσαι? Τι κάνεις? Τι συμβαίνει? Θέλεις να προχωρίσεις μα φοβάσαι, θες να ακουμπίσεις αλλά δεν ξέρεις που, θες να αγγίξεις αλλά δεν μπορείς. Δεν είναι πραγματικό λες. Αλλά τι είναι πραγματικότητα? Αν πέσεις δεν θα νιώσεις τον πόνο. Αντί να σε ελευθερώνει γιατί σε φυλακίζει? Δέσμιος της εμπειρίας σου και των αναστολών. Αυτά που σε περιόριζαν ήταν οι αισθήσεις σου. Χωρίς αυτές όμως τρέμεις να προχωρίσεις. Σου έμεινε το μυαλό και κρατιέσαι με νύχια και με δόντια απ ότι έχει να σου δώσει. Μα είναι μόνο τα μη που έχεις βάλει στην ζωη σου. Φόβοι ανασφάλειες και φθόνος. Για κάτι καλύτερο. Για μια άλλη ζωη.

Δεν μπορείς να βρεις το χέρι μου. Σε τρομάζει που σαι μόνος? Σε τρομάζει που θα πρέπει να βασιστείς στον εαυτό σου? Δεν θα σου δωσω ευκολες λύσεις. Είμαι το μέρος εκεινο του εαυτού σου που δεν πέθανε ακόμη.

Ας πεθάνουμε μαζί.

Εγω

Εχω καιρο να μιλησω.Εχω χαθει με τον εαυτο μου. Δεν ξερω αν ειναι γιατι ειμαι καλα και δεν εχω την αναγκη σου διαδυκτιακε μου καθρευτη η γιατι βρηκα αυτο που εψαχνα μεσα σου και δεν εχω αλλο αναγκη απο ειδωλα και προσωπεια να το κρυψω.Σαν να εμαθα σιγα σιγα να βγαζω αλλου αυτη μου την ενεργεια. Και θα με ρωταγες γιατι δεν σου λεω για τον κοσμο.Και θα μου λεγες γιατι δεν μιλω για το αντιο μιας αθωοτητας λιγο πιο κατω απ την Συγγρου.Για ματια που μενουν ανοιχτα ενω εσυ κοιμασαι.Για τα σιδερα που κλεινουν το μυαλο ΚΑΙ ΠΝΙΓΕΣΑΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΦΩΝΑΞΕΙΣ...αλλα παλι τιποτα δεν ακουσε κανεις.Ηρεμιστικα μιας γενιας αναπηρων απο την γενα.Και συ θελεις να σου μιλησω γι αυτα.Νεκρες κραυγες ανθρωπων που δεν ζησαν. Πρωινες περιπολοι καταστολης με στοχο εσενα..εμενα..Σε πιασαν.Γι αυτο δεν μιλαω.Σε κραταν οπως κραταν κι εμενα.Ποναει το μυαλο απο τα κατασταλτικα.Δεν ειχαμε επιλογη.Αλλα θα ερθει ο καιρος που θα σπασω την πορτα και θα φυγω.Γιατι σε αγαπαω.Ναι σε αγαπαω.Κι ας μην σε ξερω ξερω πως εισαι εγω. Ειδα στα ματια σου το ματωμενο μου μυαλο πριν καταλαβω οτι ειχες πια πεθανει στα χερια τους.Δεν θα περασω την θηλια.Σε αγαπησα πολυ για να το κανω.Θα μεινω εδω για μυριους θανατους ακομα γιατι δεν προλαβα ακομη να σε βγαλω.Κι αν το λαβυρινθο χρειαζονται ακομη χιλιες ζωες για να αλλαξω οταν θα γινει να ξερεις θα μαι εδω δεν θα με αφησει αυτο το πεισμα να ησυχασω.Αλλα ως τοτε με εχουν πεισει να σωπαινω.Μαυρες σκιες με ξυλινες γλωσσες.Και περιμενω να με βρουν νεκρη ενα πρωι οπως και σενα.Νεκροι στις φυλακες της υπνωσης.

Μια ιστορια

Νεα σελιδα και γυριζει αργα. Δοκιμασμενες εξοδοι κινδυνου και παλι φευγεις απο το παραθυρο. Σου λειπουν αυτα που εδιωχνες και η απουσια ποναει. Δεν θα υπαρξει δευτερη ευκαιρια στο χα πει.Φευγεις αλλα σ' ακολουθει η σκια σου. Και μενουν μαζι σου οι φοβοι σου. Ο χρονος δεν γυριζει πισω. Δεν υπηρξε ποτε ευγενικος με μας και στο χα πει πως θα χαθουμε. Μα θα με βρεις κατω απ το αγιοκλιμα. Σκιες που τρεχουν στην ομιχλη και βηματα καταραμενων ποιητων που πεθαναν προσπαθωντας να την αγγιξουν πριν χαθει και παρει μαζι της αυτον τον τοπο. Και ειναι μαυρος και κρυος. Aλλα ετσι δεν ηταν κι αυτο που καποτε ειπες σπιτι; Γεφυρες αναστεναγμων που κρυβουν μεσα τους μυθους μιας αλλης εποχης οπου οι δρακοι ηταν οι μονοι σου φοβοι μες το σκοτος και η μαγεια εφικτη μες απο τα αναθυμιασματα αλχημιστων της υπαρξης. Εκτασεις καταπρασινης βουβης περισυλλογης και μια βαρια ανασα. Γυρνας. Μια φιγουρα στεκεται εκει που πριν ενα λεπτο εβλεπες ολο τον Χρονο. Ματια θολα και σκοτεινα.Το ξερεις ηδη πριν μιλησει.Αν δεν ξεφυγεις απο δω γινεσαι ενα με την ληθη.Χανεις τα λογια σου στο προσωπο μιας αληθειας και το χαμογελο σου κρυβει ψεμα.Εφτασες στον πατο για να βρεις την ετυχια να σε περιμενει εκει που ηταν παντα. Διπλα σου.Δειλε.Γυρνα πισω. Στο φως που παντα ξημερωνει αλλα διαλεγεις να σαι αλλου.Θυμασε εκεινο το βραδυ; Ηθελες να μιλησεις αλλα δεν μπορουσες. Ηθελες να πας αλλα φοβοσουν να το πεις.Τα λαθη λενε δημιοργουν τειχη. Κι ομως σε φωναξε. Στο χα πει ειναι αργα. Δεν με ακουσες. Ψελλισες κατι για αναγκη, τρυφεροτητα, αγαπη και εφυγες στο πληθος.Σε εχαριστω που δεν με ακουσες.

Υφάσματα

Και δεν χωράμε σε καμία χωροχρονική πατρίδα.Καμία ανάγκη δεν βεβήλωσε την σκέψη απέιρων κυτταρικών αναταράξεων ύλης που σαπίζει μες την ηρεμία μιας κακόγουστης καταιγιστικής τελετής από δημιουργίες κοινότυπων κουρελιών ξεσκισμένων εξ ύφανσης μες το άπειρο του τίποτα. Φοβάμαι τα μάτια σου όταν παίρνουν κάτι από την φλόγα. Απελπισία μιας ύπαρξης κενής μες σε ξεφτίσματα παραγκωνισμένων ονείρων που πνιγήκαν από πρόσκαιρες βεβαιώσεις στιγμιαίων θανάτων. Πορτρέτα βίαια γαλήνιων κεκαλυμένων χρησμών που λεν πως δίκαια ξεσκίστηκε από πάνω σου η ελπίδα.Θέλω να πεθάνω στην αγκαλιά μιας ατελείωτης σιωπής που καταδυναστεύει τον ύπνο μου.Τα όνειρα της εξιλέωσης δεν ήρθαν και πασχίζουμε να βρούμε την ανάσα μέσα από λάθη τόσο τραγικά όσο η ύπαρξη. Πώς άντεξα την ταυτότητα χλωμού κελιού γλυκιάς συναισθησίας μέσα από τύψεις ξεχασμένων ευχών που σχίζουν τα σωθικά από επιθυμία; Νήματα ξένα,όχι της δικής σου της ζωής μα κάποιου άλλου που μονίμως πλησιάζει μα δεν τον είδες.Είχε την όψη του καθρέφτη,όπου κάποιο μίσος τον αναγκασε να ζήσει τις χειρότερες στιγμές του.Κι είναι βαρύς,ασήκωτος σαν βράχος στο λαιμό πνιχτών καυγών μες το σκοτάδι.Ακόλαστο ξέφτισμα νημάτων που κόβεις με τα νύχια μήπως και σε προλάβει ο ήλιος.Βιάσου.

Κοίτα στα μάτια

Και ξέρεις? Έχω πρόβλημα με το λίγο.Δεν μπορώ τους μίζερους ανθρώπους.Αυτούς που γελάνε λίγο αγαπάνε λίγο ζούνε λίγο.Ζείς μια φορά.Ζήσε στα όρια.Δώσε αλλά μην ξεχάσεις ποτέ να πάρεις και κάτι για τον εαυτό σου. Τι φοβάσαι? Δώσε τα πάντα σαν να μην έχεις τίποτα να χάσεις, κι όταν τα χάσεις όλα χαμογέλα γιατί εσύ θα χεις κερδίσει.Και έχεις κερδίσει ράματα χιλιάδες.

Και βρίσκω πάλι τον εαυτό μου να ξεσπά στο χαρτί. Συνηθισμένο το χέρι να φωνάζει αυτά που δεν μπορεί η γλώσσα.Με ξεκουφαίνουν κραυγές που δεν έβγαλα ποτέ. Δεν διάλεξα την σιωπή, αυτή με διάλεξε. Με φίμωσαν ξανά και ξανά τόσες φορές που φοβάμαι να μιλήσω.Και όταν μιλώ κάθε μου λέξη επιστρέφει σαν μαχαίρι. Κι όμως θέλω να μιλήσω.Άκουσε με.Κι αν δεν ακούς τα λόγια μου γιατί έχω ξεχάσει πια να ζω, δες με στα μάτια.Ποιο ψέμα μας δένει ξανά?

CO2

Μια μελωδία απλώνεται στην πόλη των νεκρών μέσα από εκφάνσεις άρρωστες ψυχοτρόπων βημάτων από ζευγάρια που τα μάτια τους τρέμουν να αναγνωρίσουν ρομαντικά μουδιασμένες ξυλοφωνικές στιγμές πορφυρόκτιστων στρωμάτων μέσα απο μια πόλκα αμείλικτη που ξεσκεπάζει την ψυχή σου.Κι είναι παγίδα η ελευθερία σε ένα κηνυγητό μόνιμα να ξεφύγεις από το "κάτι" φυλακίζοντας τον εαυτό σου στην πορεία σε χιλιάδες νεοσύστατους τρόπους υποδούλωσης.Και λικνίζεις τα γυμνά σου πόδια στο αλάτι, μοναδικοί χορεύτες με προδιαγραφές εκατομμυρίων θανάτων που ζουν για να σου δειχνουν πως είσαι άνθρωπος.Φωσφορικά φιλιά ονείρων όπου πεθάναν μεσα σε σκέψεις χαραμισμένες μες τα χάπια υποσχέσεων που σου δώσαν πριν μάθεις το αντίτιμο. Σταματας να νιώθεις την επιθυμία παρά μόνο το άγγιγμα μπουκαλιών που ψυχοραγούν σε ξύλινα πατώματα πεσμένων απ τον θρόνο τους αγγέλων που αρνηθήκαν την ζωή για χάρη μουσών με πέπλα από δανδέλα και μετάξι,νωχελικές και σαρκοβόρες.Η τρικυμία της ζάλης που σε ρίχνει στα πόδια σου στην μέση ενός κυκλώνα που σε τραβάει στο τέλος ενώ ποτέ δεν είδες την αρχή. Και μεις εκθέματα σε ένα βωμό αποσύνθεσης της σκέψης να τρέχουμε πίσω από εκπνοές αναζητώντας την ύστατη.




*Η εκπνοή είναι μια λειτουργία της αναπνοής μαζί με την εισπνοή.Κατά την εκπνοή ο αέρας βγαίνει έξω από το σώμα μας αφού οι κυψελίδες πάρουν το οξυγόνο που χρειάζονται και αποβάλλουν το διοξείδιο του άνθρακα.

Κουρέλια

Ζεις το σήμερα με την ελπίδα να κερδίσεις το αύριο.Κομμάτια καρφωμένα σε κολάζ από στάσεις σε ένα κυκλικό ταξίδι που πάει μόνο ευθεία.Ο διαβήτης θα κάνει πολλές στροφές πριν κλείσει. Μα με δυο κινούμενα πόδια δεν ανθίζει τίποτα παρά κουρελιασμένες εκφάνσεις στιβαγμένων ονείρων, απρόσιτων και παράξενων και οι πυξίδες έχουν κολλήσει στις κρύες νύχτες κάποιου βορεινού Γενάρη.Διαλείμματα απ την ζωή.Ένας χρόνος, δύο..Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ότι άμα κρατιόμαστε αρκετά δυνατά η κλωστή δεν θα σπάσει. Όπως τότε που χα πει πως πρέπει να φύγω και με έσφιξες τόσο σφιχτά σαν να θελες εκείνη την στιγμή να γίνουμε ένα και οι αναπνοές μας σχεδόν το χαν καταφέρει.Γύρισα το βλέμμα να μην με δεις να δακρύζω και με κράτισες ακόμη πιο κοντά λες και η ζωή σου εξαρτιόταν απ αυτό. Ξανακύλισα.